Socialisatie

We proberen de bij ons geboren pups zo goed mogelijk voor te bereiden op een gelukkig leven in de maatschappij. Regelmatig gaan we naar bijscholingen en brengen in de praktijk, wat we daar leren. Ook maken we gebruik van de prikkelrijk omgeving waarin we wonen en de vele vrienden van onze zonen helpen graag mee met de socialisatie van de pups.

Toen het nest van Lisa en Tappo bijna 7 weken oud was, gingen we naar de Kynologen Club voor een puppy parcours. Goed voor de socialisatie, goed voor de motorische ontwikkeling van de pups en goed voor de fokker om te zien hoe de verschillende pups reageren op nieuwe prikkels. Dit laatste kan een invloed hebben bij de matching van pup en nieuwe eigenaar. Achteraf gezien was de datum perfect gekozen, we hadden op die dag heel erg slecht weer en zonder dit uitje waren de pups op die zaterdag zeker niet naar buiten gekomen. De reis naar de KC toe was al een avontuur op zich, maar de kleintjes hadden al eerder in de auto gezeten en hadden zelfs al een stukje gereden naar een mooi schoon (lees: zonder uitwerpselen van honden) grasveld. We hadden dus een betrekkelijk rustige reis zonder al te veel “gezang”

 

 

 

 

 

 

Op het terrein van de hondenclub waren we op een andere manier voorzichtig met de kleintjes, die met 7 weken natuurlijk nog niet compleet ingeënt zijn.  De hal was schoon en gedweild en de pups waren de eerste honden op die dag. Ze werden getransporteerd in een bolderkar, want zo’n heel eind lopen van het parkeerterrein naar de hal is al genoeg voor die korte pootjes en we wilden natuurlijk dat er nog energie over was voor het parcours. 

De instructrice had alles perfect voorbereid, en er waren heel veel “toestellen” neer gezet voor de pups.  Verschillende ondergronden die ze onder de pootjes kunnen voelen en die soms bewegen als je erover heen loopt: een luchtbed, matjes,  wiebelkussens. Een reusachtig lieveheersbeestje gevuld met een luchtballon was net een sprongkussen voor de kleintjes.    

Er stonden kleine sprongetjes om onderdoor te lopen, een rammelende doos gevuld met steentjes, wapperende bandjes, een ballenbad: we hadden veel keuze in ons pretparkje. Het was leuk om te zien hoe ze het allemaal op een eigen manier aanpakten.   

De een ging gelijk op onderzoek uit en de ander bleef nog even onder de bolderkar zitten. 

Sommigen gingen samen van het ene naar het andere toestel, een enkeling ging naar het wiebelkussen toe om triomfaal daar op te staan en te wachten dat iedereen hem bewonderd.    

Je zag dat ze veel steun aan elkaar hadden en samen meer durven dan alleen. Ook de begeleiders konden helpen en een kleine terughoudende pup op een wiebelkussen lokken.

 Aan het hoge staartje zag je dan dat die kleine helemaal trots en tevreden over zich zelf was. 

Eentje was in het begin nog wagenziek en bleef een beetje erg op de achtergrond, maar na een slokje geitenmelk (goed moment om ze allemaal te roepen en te belonen met een super-lekker toetje) begon ook deze pup lekker te verkennen. 

We hadden veel begeleiding (voor iedere pup een persoon)en veel bekijk, alle aanwezige instructeurs kwamen eventjes door het raam de hal in kijken.    

Na een half uur waren ze bekaf. Een paar pups gingen onder de bolderkar liggen, de anderen zochten een mens op om tegenaan te liggen of vielen gewoon in slaap waar ze op dat moment waren! Liefst nog met een speelgoed in de bek, gewoon moe. In de auto op de terugweg heb ik ze  niet meer gehoord en thuis gekomen gingen ze lekker eten en gewoon verder slapen en alles verwerken.